Katarzyna Groniec. Woow!

Macie w szafie seksowną bieliznę? Taką z odważnym krojem,  figlarnymi kokardkami, ale też z subtelnymi koronkami i dyskretnymi, czasem  zaskakującymi otworkami? Taką, na którą patrzy się z przyjemnością i pożądaniem. Taką, którą chciałoby się powolutku ściągać zębami…? Właśnie taka jest Katarzyna Groniec na swojej ostatniej płycie, którą przedpremierowo zaśpiewała nam w Zgorzelcu w niedzielę, 11 marca. Pani Kasiu, przepraszam za to majtkowe porównanie, ale właśnie takie przyszło mi do głowy jako pierwsze i postanowiłem się go trzymać. Na polskiej scenie muzycznej jest pani dla mnie jak Victoria ‘s Secret, jak Calvin Klein, jak Calzedonia, jak Intimissimi. Jest pani marką, po której każdym kolejnym produkcie spodziewamy się jakości i ją dostajemy.
Nie zawiodła pani i tym razem. Przez  godzinę z kokardką (żeby już trzymać się tej poetyki) stałem na pani koncercie jak zauroczony. Słuchałem pełen zachwytu i ekscytacji, chciałem ściągać z pani kolejne piosenki zębami napawając się ich formą. Niesamowitą. Eklektyczną. Zaskakującą. Wyszukaną. Dopieszczoną. Gdzie tradycyjne podejście do piosenki zwanej aktorską miesza się z nowoczesnymi, elektronicznymi aranżami. Nowe piosenki Katarzyny Groniec są jednocześnie ekstrawaganckie i subtelne, melodyjne i dysharmoniczne, a sama artystka w ich interpretacji osiąga Himalaje możliwości wokalnych. Bawi się tym cholernym, zimowym wejściem na K2, wdziera się na szczyt bez najmniejszego wysiłku i krąży po nim podskakując na jednej nodze jak mała dziewczynka grająca w klasy. Groniec  jest muzyką. Jest rytmem. Jest emocjami. Okazuje się, że także moimi, choć w warstwie tekstowej, w przekazie słownym to nie jest płyta łatwa. Opowiada, nosz kurwa, o czymże, jeśli nie o miłości… Trudnej, bolesnej, niezapomnianej. Bo jakiej innej? Tylko taka domaga się wierszy, zmusza do pisania piosenek. Katarzyno Groniec, gdy śpiewasz moje serce boli jak twoje! Wiem o czym szepczesz i boję się twojej rozpaczy. Wiedz więc, że będzie dobrze. Albo może nie? Może lepiej nie uspokajaj swojej rozedrganej duszy, bo wtedy pozbawisz nas współodczuwania twoich uniesień i twojej rozpaczy. Ciary, po prostu ciary, gdy przygasało światło a ty nuciłaś „wiozę swoje serce daleko od ciebie” i krzyczałaś „nie kocham cię, kochanie”.
I jeszcze ta wizualizacja plaży. To w słońcu, to w deszczu, to w śniegu, we mgle… Przez cały wieczór wiedziałem, że skądś znam to miejsce. Olśnienie przyszło sekundę przed zaśnięciem… przecież to nadbałtyckie Niechorze ze stojącą na klifie latarnią! I nawet jeśli teraz zaprzeczy każda z blisko dwustu osób będących na niedzielnym koncercie mówiąc, że to zupełnie inna plaża, ja będę się upierał, bo przecież każdy z nas ma swoje własne Niechorze, nieprawdaż?
A zatem… do brzegu.
Katarzyna Groniec na płycie ACH jest dla mnie jak seksowne figi. Chciałoby się je oglądać, dotykać i głaskać na rozbieranej randce. Ale przecież nie co dzień zdarzają się takie randki. Ciężko się w takich majtach chodzi od poniedziałku do piątku. Są zbyt wyszukane, zbyt ekskluzywne. Koronka, choć piękna i kolorowa, pije tu i tam. Dlatego na co dzień potrzebujemy czegoś mniej wykwintnego, czegoś po prostu wygodnego. Płyta Katarzyny Groniec nie jest wygodna, nie da się jej używać co dzień. Ale kiedy już trafi do odtwarzacza będzie świętem. Rozbieraną randką z talentem, gustem i świetnymi tekstami. Lubię takie randki czego i wam życzę.